Berichtjes

Stevijn

Lieve Moesie, Wat ben je toch al lang niet meer bij ons. DH is weer begonnen, zo jammer dat we het niet meer kunnen nabespreken. Dat ik je geen vakantiefoto’s meer kan laten zien. Dat we niet meer mailen en smssen. Deze en vele andere kleine dingen die we altijd deden, nu valt pas op hoe veel. Vanaf een wolkje kijk je nog vaak naar ons en zwaaien we naar elkaar. Ik denk veel aan je en mis je. Dikke zoen, ik hou van je.

Sanderien

Lieve bezoekers van deze site. We vinden het fijn dat jullie de website die we ter nagedachtenis van Milja gemaakt hebben bezoeken. Als jullie een berichtje willen achterlaten dan vinden we dat ook fijn. Misschien wil je nog bepaalde gedachten over Milja met ons delen. Of misschien wil je ook nog iets aan Milja schrijven. Voel je vrij. We missen onze lieve moesie en OmaMilja nog elke dag. Omdat haar spulletjes nu bij ons staan, komen we haar gelukkig overal tegen. Als we wijn drinken uit haar glazen. Of als we bloemen in een van haar vazen zetten. Of als de kinderen lekker gaan knutselen met haar voorraad stickertjes, lintjes en sterretjes. Het is fijn dat ze zo aanwezig is in ons dagelijks doen en laten. Ze was een fantastische moeder en oma!

Branda

Lieve sis, Je hebt nu je ‘eigenste’ Milja site. Natuurlijk had die er nog lang niet moeten zijn, maar nu hij er toch is geeft het ook troost. Heel veel mensen hebben nu een plekje waar ze met elkaar jou kunnen herinneren. Het is nog steeds moeilijk om geen mailtjes en telefoontjes meer met je te kunnen delen, geen verleden en geen heden meer. Elke dag als ik naar je mooie spiegel met beschilderde gele rozen kijk die in jouw lieve huisje stond, denk ik aan je.

Lily Weve-Walenkamp

Lieve Sanderien, Frans en kindjes, Wat een prachtige dankkaart, fotoreportage van een bijzondere uitvaart. Echt een Milja-rietenkist. En rietenbak met lentebollenbloempjes. Wie wenst zich niet zó een moeder toe, en schoonmoeder, oma. Het verdriet moet enorm geweest zijn, toen haar ziekte bekend werd en het verloop ervan bevestigde dat dit het einde van haar wel heel gevulde leven zou betekenen. Met toppen en dalen. Zoals mij toch ook wel enigszins bekend. Ik vond Milja een waanzinnige mooie warmhartelijke vrouw. Heb veel van haar genoten als we elkaar weer eens ontmoetten bij jullie in het Bethaniënhofje. En later nog een keertje toen ik met Marieke op bezoek was en wij uitbundig (I speak for myself) wijn in de tuin en late middagzon dronken. Jullie zwanger van Roemer en Marieke van Sara. Inmiddels is dat gezin (wonende nu in Nootdorp, verrijkt met een weeling, Umberto en Stefano (werktitel tijdens zwangerschap van Hans en mij: Carlo en Mario, namen die ik ook heb geborduurd op de mutsjes van de beren die ze kregen) en inmiddels alweer 13 maanden. Marijn en David hebben nu Morris (3 jaar 5 mnd), Samuel (net 1 jaar oud en een nieuwe Smurf i.d. maak, die zich rond mei zal aankondigen. Ik ben dus een hele blije Omi. Hans zijn uitvaartsdag was bijzonder, niet zo’n glashelder weer al;s die van Milja in maart, maar in ieder geval geen regen tijdens de buitencere4monie. Hans was inderdaad mijn allergrootste leifde in mijn leven, een zeer integer,, nobel, bescheiden en buiitengemeen creatieve man. Ook ik heb hem de allergelukkigste jaren van zijn leven mogen schenken, en dat idee, dat warme gevoel overheerst tot noch toe bij mij. Voor verdriet – behalve van het zachte ween-soort – is dus ook nog geen plaats. Ik voel mij een uitverkoren vrouw, dat ik zo’n groot cadeau heb mogen krijgen, niet iedereen ontmoet in zijn leven een liefde van de uitzonderlijke soort. Rust, behaaglijk, veilig, gesteund voelen en altijd is het “thuiszijn”als je bij elkaar bent. Ieder zijn eigen werkzaamheden en bezigheden, veel ook samen, maar bij het elkaar ontmoeten in dit enoprme huis, altijd even aanraken, een streling. een warme blije glimlach, dito gevoel. Ik kom graag binnenkort eens langs, na eerst met jullie te hebben gecheckt of het uitkomt. En jullie prachtkindjes weer ontmoeten. Veel liefs, Lily.

Wim Hofman

Net als de uitvaart zelf hebben ook de foto’s een diepe indruk op mij gemaakt. Geweldig. Wim Hofman Beheerder(vrijwilliger) van de begraafplaats Hoenderloo.

Peter Seij

Lieve mensen, Milja was een schat. In de twintig jaar dat ik haar gekend heb is er geen moment geweest dat ik niet blij was haar te zien. Dit wilde ik toch even zeggen. Peter Seij

Ina Koolmeijer

Lieve Sanderien , als je wilt ben je zeer hartelijk welkom in Delft . Als je het prettig vindt wil ik ook langs komen in Leiden. Het allerbeste voor jou en je gezin ! Ik denk vaak aan jullie . Liefs van Ina

Bieneke

Lieve Sanderien, Stevijn, Frans, Louel en kinderen, Wat een mooie en herkenbare foto van Milja, zo was ze, en zo blijft ze bij ons, dat beeld zal nooit meer veranderen. Zo dikwijls denken we aan haar, hadden we haar zo graag nog willen zien en meemaken, gezond en volop in het leven, enthousiast en zo veel creativiteit. Voor jullie zo’n enorm dagelijks gemis. Zo erg missen we haar ook voor mama, Branda, die haar stofjes, patronen, belevenissen met de (klein)kinderen nu met niemand meer echt kan delen zoals met haar. En voor ons een gevoel van heimwee naar onze jeugd, waarin zij, met jullie, ook zo aanwezig was. Misschien niet heel vaak, maar voor ons wel heel beeldend en met zo veel mooie herinneringen. Wat hadden we haar graag nog langer meegemaakt. Heel veel liefs en hopelijk tot snel, Bieneke

Margo Eijgenraam

Er is maar één Milja, een bijzondere vrouw en ZIJ was jullie geliefde, moeder, schoonmoeder,oma, zusje enz. Jullie mogen met recht daar trots op zijn. Mateloze bewonderde ik Milja hoe zij omging met haar ziekte, fantastisch ondersteund door Hans. Ik heb haar leren kennen bij de werkgroep “Kind en Ziekenhuis”. Beiden waren we moeders met jonge kinderen. Haar hartelijkheid, haar belangstelling, haar levenskunst en niet te vergeten haar PRACHTIGE stem hebben een putdiepe indruk op mij gemaakt. Ik genoot altijd van haar verhalen die je voor je ogen zag gebeuren. Vol trots vertelde ze later over haar (klein)kinderen. We ontmoetten elkaar niet vaak maar wel met regelmaat en in de laatste jaren gelukkig vaker. Milja blijft in mijn herinnering gebeiteld als een creatieve, warme en gevoelige vriendin. Margo Eijgenraam

Richard Geisler

Dag Milja, door jou te leren kennen is mijn beeld van de mens behoorlijk veranderd. In de korte tijd die er was heb je me laten zien hoe veel liefde en positieve energie een mens kan herbergen. Ik ben een gelukkig mens dat ik dat haast elke dag in mijn werk kan gebruiken en kan doorgeven.

Hans Klijn

Vorige week vrijdag werd de zwerfkei met de inscriptie, die wij samen nog hebben afgesproken, geplaatst, mijn lief. Een emotioneel moment, hoor, vooral ook omdat ik voelde, dat je nu thuis was gekomen. In Hoenderloo voelde ik mij met jou altijd al een beetje thuis, maar nu is het alsof ik mijn anker daar heb laten vallen. En ja, Liefste Milja, ik zal altijd aan je blijven denken. Hans.

Annelies Mooij

Lieve Hans, Sanderien en Stevijn, na een paar maanden Japan vonden we vorige week bij thuiskomst de kaart die jullie stuurden voor Milja. Er was die dag een dik pak sneeuw gevallen en dat paste precies bij de foto. Milja was dol op dit soort sneeuwlandschappen en het is meerder malen gebeurd dat ik ’s morgens wakker werd, sneeuw zag en dan dacht: “O Milja loopt al door Delft om foto’s te maken”. De beste kozen we dan later uit en gebruikten die als kerstkaart voor de buitenlandse gasten van de International Neighbour Group. Ik zal deze foto met zorg bewaren. Jullie hebben een prachtige en veelzeggende keus gemaakt. Sterkte met alles, ook wij missen haar. Annelies Mooij.

annette de jong

Lieve San, Ste en Hans en alle anderen die vandaag natuurlijk extra speciaal aan Milja denken. Ik denk aan jullie en wens jullie heel veel liefs. Ik ga zeker naar de zwerfkei kijken, veel liefs en tot over niet al te lang, annette

Henry Hofsteenge

L.s. Geschokt dat Milja al is overleden. Ik heb samen met Milja de academie voor beelden kunsten in Arnhem gedaan. Wij waren goede vrienden. Ik heb haar bruiloft in Delft nog meegemaakt. Ik heb ook nog foto’s van Milja uit die tijd. Ik wil ze wel dupliceren of op een andere manier aan de familie doen toekomen. Ik hoor het graag. Ondertussen veel sterkte aan jullie allen . Met vriendelijke groet; Henry* Hofsteenge

Sanderien

Lieve moesie, Vandaag waren we in Hoenderloo om te herdenken dat je een jaar geleden overleed. Het was net zo’n stralende, koude en heldere dag als vorig jaar op 4 maart. We hebben veel vrolijke lentebloemetjes op je graf geplant, en er een mooie omlijsting van stenen omheen gelegd. Er waren al wat kleine frisgroene sprietjes zichtbaar van bolletjes (van vorig jaar) die hun kopje boven de grond uitstaken. Met de mooie zwerfkei die eind november, net voordat de winter losbarstte, geplaatst was (zie de foto-pagina), ziet je plekje in Hoenderloo er nu heel mooi uit. Lieve moesie, wat is het toch oneerlijk dat dit jou – en ons – moest overkomen. We hadden nog zo graag nog zo lang van je willen genieten! Als ik aan je denk ben je heel dicht bij me. Dat is, ondanks het verdriet, troostrijk en mooi, want zo ben je eigenlijk altijd dichtbij. Ik denk heel, heel veel aan je. Je Santje

fieke sutorius

Wat zijn jullie toch je moeder waard lieve aanhang en wat moet ze trots op jullie zijn. Al die hartelijkheid stijgt boven het gemis uit. Diep ontroerd was ik door jullie herdenkingsbericht in de NRC! Haar emails wis ik nog steeds niet uit. Zo blijf je verbonden aan een grote warme bijzondere vrouw die toevallig in onze familie kwam eertijds. Een kei van een vrouw die “in de zwerfkei” haar rust heeft gevonden. Alle liefs ook aan Hans, Fieke

iwan kriens

Lieve Sanderien en Stevijn, zonder enige directe aanleiding kocht ik de NRC, dat doe ik nooit. Daar vond ik jullie advertentie waarin ik werd geïnformeerd over de website van Milja. Ik ben jullie daar diep dankbaar voor. Tijdens een etentje met Carla en Peter Jonquiere kwam ik er achter dat Milja was overleden. Ik weet dat ik kippenvel kreeg en een uur niet aanspraakbaar was. Het heeft me tot gisteren steeds een onrustig gevoel gegeven, een mengsel van ongeloof en onmacht. Door de site met de foto’s heb ik rust gekregen. Ik ben er uren mee bezig geweest en kon mijn tranen niet bedwingen. Wat een warmte wat een liefde wat een zorgvuldigheid kwam daar tot mij. Maar mijn verdriet en het gemis zijn nog groot en ik wil jullie nu een jaar later toch laten weten dat ik dat ik er zou zijn geweest als ik het had geweten. Een stroom van warme herinneringen komen boven en ik wil ze als eerbetoon aan haar en jullie hier kwijt in een rijtje fragmenten. Het eerste wat bij me opkomt is de Montessorischool. Daar was ik een jaar lang werkplaats ouder, net als Milja. Wel op een andere dag dus in de werkplaats zagen we elkaar niet maar op het schoolplein. De werkplaats had een logboek, als je kwam dan las je wat er de week ervoor allemaal was gebeurd met tips en toelichtingen op nieuwe opdrachten. Veelal stond er bij een dag: geen bijzonderheden. Ik nam er altijd de tijd voor en beschreef in detail wat er gebeurd was. Een meisje dat een uur lang een spijker in een stukje hout was aan het slaan en iedere keer ontdekte dat het plakje ongewild aan de werkbank vastzat. Een paar meisjes die met een onduidelijke opdracht kwamen maar de gelegenheid gebruikte om met elkaar een paar nijpende levensproblemen te bespreken en zo meer. Milja deed dat als enige ouder ook zo uitgebreid. Toen we elkaar op het plein hierover spraken zei ze mij dat ze als eerste altijd mijn verslag doorlas en ik kon haar vertellen dat ik dat van haar ook iedere keer verslond. Met die bewustwording schreven we feitelijk iedere week aan elkaar een brief, een jaar lang. Het logboek moet er nog zijn, het is bij Rien Brederode. Jullie vader was mijn baas en wekelijks had ik één op één werkoverleg met hem. Steevast belde Milja tijdens dit overleg en was ik hoorgetuige van hun gesprekken. Alleen voor haar onderbreek ik mijn overleg zei hij altijd als excuus. Toen ik in mijn afdeling met een vervelend probleem werd geconfronteerd waar ik niet goed uitkwam belde ik hem thuis in het weekend. Ik kon langskomen. Daar in de Laan van Overvest, het was eind van de middag en het was prachtig weer, zaten midden in de tuin aan een tafeltje jullie vader en moeder. Na even wat algemeenheden uitgewisseld te hebben liet Milja ons alleen. Het probleem werd besproken en ik ben meteen daarna weggegaan. Milja begeleidde me tot de deur. Daar zei ze me dat ik wel op een heel gek moment was gekomen. Vlak voor mijn binnenkomst hadden ze gezamenlijk besloten uit elkaar te gaan. Ik wist niets anders te doen dan haar te omhelzen en even langer dan normaal vast te houden. Later kwam ik haar vaak op straat tegen, zij was meestal op de fiets. Ze stapte steevast af en iedere keer hadden we een heel gesprek dat altijd ergens over ging. Bijna altijd stralend. De ene keer had ze een hele mooie film gezien, de ander keer had ze ruzie gehad met Bart. Ook herinner ik mij dat ze gedichten in het Zuid-Afrikaans had ontdekt en helemaal lyrisch was over de klank en woordgebruik. Een keer, na zo’n gesprek, luchtte ze haar hart met deze ontboezeming: Íwan waarom val ik toch steeds op de verkeerde mannen. Waarom kom ik nooit zo iemand tegen als jij. We kwamen nooit bij elkaar thuis maar die onverwachte ontmoetingen op straat waren parels waar ik, nu helemaal, trots op ben en zal koesteren de rest van mijn leven. Nogmaals dank voor jullie actie die mij de gelegenheid heeft gegeven iets af te ronden. Ik wens jullie een heel fijn en gelukkig leven en veel inspiratie door de herinneringen aan dat prachtige mens Milja, zo puur als de natuur. Iwan

Louel

Lieve mil, Zonet zag ik in een flits iemand in een rode jas en met lang, donker haar voorbij fietsen. Milja! schoot door me heen. En zo zijn er veel momenten dat ik aan je denk. Je was een kei in leuke gesprekjes voeren met kinderen. Dus als hier een tafel vol kinderen zit, zie ik jou daar in gedachte vaak tussenzitten. Zo natuurlijk en vanzelfsprekend verplaatste jij je in hun wereld. En niet alleen met kinderen had je die gesprekjes, met allerlei mensen die je soms niet of nauwelijks kende: met onze hulp die gebrekkig Nederlands praat, die aardige serveerster op haar eerste werkdag, de kapitein van de watertaxi. Die openheid bewonderde ik misschien nog wel het meest in je. Niet oordelend, geïnteresseerd en hartelijk. Hadden maar meer mensen die eigenschap. Ik zal er alles aan doen om het aan onze kinderen, jouw kleinkinderen, door te geven. Ik mis je mil, maar ben je zo dankbaar om wat je ons hebt laten zien. Liefs lou.

Geertje Alblas

Beste/lieve familie, Deze week kocht ik een nieuwe uitgave van “Het verjaagde water” van A.den Doolaard (jullie vader/opa/overgrootvader dus) met een voorwoord door Prof.ir. K.d’Argremond. Ik zag het liggen en ook al heb ik deze roman thuis liggen en een paar maal gelezen, toch heb ik het gekocht voor de verjaardag van mijn broer die in de tijd van de bouw van de Oosterscheldekring aldaar één van de metreologen was. Zo kwam ik ook weer op mijn herinering aan Milja en ging zoeken op google ik kwam op deze site. Wat een schok en ook… had ik haar nog maar een keertje bezocht! Het kwam zo; Alle boeken van A. den Doolaard heb ik een aantal jaren geleden gelezen (hield er zelfs speurtochten naar omdat ze niet meer uitgegeven werden) Ik vond ze prachtig, boeiend en ze wekte mijn interesse voor volken en hun gedachten en gewoontens en heb er ook veel van geleerd in mijn opstelling naar mensen en het leven toe. Jullie vader/opa vond ik een echt mensen-mens zonder vooroordeel en met dezelfde belangstelling en openheid en spontaniteit als zijn dochter Milja om zulke boeken te kunnen schrijven. Dat is dus een prachtige ervenis die hij heeft nagelaten aan Milja en naar ik hoop ook voor de rest van de familie. Geluk is een opstelling naar het leven hoe die ook loopt, dat leerde ik eruit! Misschien vinden mensen de boeken te ouwbollig (wat ik wel eens hoor)maar ze hebben een speciale plek gekregen op mijn boekenplek. Voor mij zijn ze kostbaar omdat ze me veel leesplezier hebben gegeven in een heel moeilijke tijd met slapeloze nachten. Dus las ik en dan was de nacht zo voorbij! Op een dag wilde ik hem bedanken voor zijn mooie boeken en ben op zoek gegaan naar die witte boerderij in Hoenderloo in de hoop hem en zijn vrouw Wampie te ontmoeten. Toen ik uiteindelijk na veel zoeken en vragen bij de boerderij aankwam (die er nog hetzelfde uitzag als op de foto’s in één van zijn boeken) woonde daar een ander echtpaar. Het is te gek om te vertellen maar ik had ook al een glazen roos gekocht als kadootje voor jullie opa en oma om mijn dankbaarheid te tonen. Van de nieuwe eigenaars van de boerderij in Hoenderloo kreeg ik te horen dat ze beiden al overleden waren maar ze nodigde mij gelijk heel gastvrij binnen toen ik mijn verhaal vertelde. Het waren ook den Doolaardsfans! Het plekje waar jullie opa zat te schrijven was er nog steeds en er was weinig verandert en het huis door hun. Zij hebben mij uiteindelijk met Milja in contact gebracht. En uiteindelijk ben ik keer bij Milja in Delft op bezoek geweest om de roos ‘postuum’ aan haar te geven. Dat was een warm, hartelijk en gastvrij ontvangst die ik niet meer vergeet. Haar fiets voor de deur met bloemversierde mand herriner ik me nog als ik aan haar denk. In haar huis was het een gezellige warme boel met veel foto’s, herinneringen zoals camara’s van haar vader, boeken e.a. tekeningen van kinderen, veel planten,bloemen e.d. Barstensvol, maar o zo gezellig! Een vrouw die kleur bracht, was! Is rood haar lievelingskleur? Ze was erg belangstellend ondanks dat ik voor haar een wildvreemde was. De glazen witte roos zal misschien al gebroken zijn maar mijn herrinnering aan jullie moeder heeft nu weer een nieuwe dimensie toegevoegt toen ik de website las. En ook weer als ik de boeken van jullie opa opnieuw zal lezen. Ik herken haar ook zo goed in jullie beschrijvingen van haar! Wat zijn jullie een warme en hechte familie (ook de vrienden)en wat zullen jullie ook veel kracht en energie uit elkaar kunnen halen en uit jullie herrinneringen aan Milja. Ik heb 3 jaar geleden op kerstavond 2008 mijn jongste zoon Joris van 29 jaar verloren aan kanker. Ik heb Milja daar in 2003 (toen de kanker net ontdekt werd bij hem)ook over verteld. Ook ik voel hem nog vaak dicht bij me als ik aan hem denk en put veel kracht en troost uit de gedachte dat hij wilde dat ik van mijn leven wat moois maak na zijn sterven en niet in verdriet blijf hangen. Ik eer hem er het meest mee en het voelt ook goed om zo’n opstelling te hebben. Gelukkig heb ik zijn vrouw nu als dochter gekregen en Beau (zijn zoon die hij nog vier maanden mee mocht maken) is nu ons zonneteje in de familie en voel ik Joris warmte nu door Beau heen. Ik hoop dat deze brief en herinnering ook wat warmte zal geven aan jullie want dát is de bedoeling ervan. Alle goeds aan iedereen en liefs van Geertje Alblas

Louel

Lieve mil, Vanavond aan tafel vertelde vig een verhaal. Hij wilde iets zeggen over een bakker, maar zei ‘kokker’. Hoe schattig is dat? Dit soort aandoenlijke versprekingen en onbedoelde taalkunstjes kon ik zo met je delen. Jij onthield ook altijd de leuke of grappige dingen die de kinderen hadden gezegd als ze bij jou waren. Kokker staat genoteerd. Ik blijf ze opschrijven. X lou

Dana

Lieve Oma, Ik mis je heel erg, en denk elke dag aan je. Bij alles van ik van jou aanraak (wat eerst van jou was) moet ik weer aan je denken.. :( En we hebben thuis nog steeds een foto van je , samen met mij.. Op Macedonië.. Ik hou van je, en ik zal je nooit vergeten. X. Je kleindochter Dana.

Maarten

Lieve Milja, Ik denk vaak aan je, mijn grote vertrouwde nicht. En als ik aan je denk, denk ik aan logeren op de Miggelenberg. Dat ik in jouw kamer of de kamer van Branda mocht slapen. Of dat je bij ons logeerde. Ik hoor nog steeds jouw stem. En voel de warmte die je nog steeds uitstraalt. Veel liefs van je neeffie Maarten

Sanderien

Lieve Moesie, Drie jaar alweer moeten we je missen. Vandaag was net zo’n stralende dag als die donderdag in 2010 waarop we je moesten loslaten. Net alsof jij daar een hand in hebt, als we in Hoenderloo zijn is het ook altijd mooi weer. Gisteren waren we er al, een dag te vroeg dus, maar Hans was er ook, dat was heel fijn. We hebben blauwe en witte druifjes op je graf geplant. Het viel niet mee nog een gaatje te vinden om iets te planten, overal staken groene sprietjes voorzichtig hun kopjes boven de aarde, met een paar weken is je graf waarschijnlijk een bloemenzee… Wat is Hoenderloo toch een fijne plek, de mooiste plek, en jij hoorde daar. Zoveel mooie herinneringen, maar ook nog steeds zo’n verdriet dat je niet meer in ons leven bent, niet kunt zien hoe onze kinderen opgroeien, geen omaMilja en moesie meer kunt zijn voor ons. Je bent voor altijd in mijn, ons, hart. Je Santje.

Abel de Jong

Bij toeval ontdekte ik deze website die op een heel ingehouden manier Milja eert. Ik heb haar ook gekend toen ze nog “goed” was. Van heel nabij gekend en een stukje van haar leven in haar propvolle huis mogen delen. We zijn in november 2005 weer uit elkaar gegaan en ik ben geen getuige kunnen zijn van haar laatste maanden. Ik hoorde, toen ze al was overleden, hoezeer ze was afgetakeld. Een mooie vrouw met een melodieuze stem die altijd zo correct Nederlands sprak. Een echte gastvrouw, waar ik menigmaal geluncht heb en die de kunst verstond je op je gemak te laten voelen. Ik was een van de “foute mannen” waar ze op gevallen was. Het geeft niet, de dood heeft onze zonden toegedekt en de goede uren in onze herinnering bewaard gelaten. Ze was een onovertroffen oma en verstond als geen ander de kunst het in huis gezellig te maken. Heerlijk kon ze koken en ze maakte prachtige foto’s. Goed dat ze haar vader nog heeft kunnen eren. Ik ben blij dat ik deze woorden mag schrijven, want het was zo’n onaf gevoel toen ik te laat vernam dat ze zo jong was heengegaan. Ik had nog een keer balans met haar willen maken. Het mocht niet zo zijn. Dan maar op deze wijze. We zijn een keer naar Hoenderlo geweest want ze wilde mij haar ouderlijk huis laten zien. Het stond er nog en na enig aandringen besloot ze het te bezoeken. Ik ging achter haar aan. Het deed haar goed, evenals het bezoek aan de begraafplaats onder de oude bomen. Bitterzoete herinnering… Abel de Jong

11 juli 2016 ME/CVS??? Ze was te moe om op te staan, maar op bed blijven liggen kon ook niet. Dus strompelde ze in haar ondergoed naar de keuken. De ijskast was bijna leeg. Ze dronk wat appelsap, nam een pak crackers mee naar bed maar de moeheid bleef. Lezen lukte slecht. Haar spijsvertering ging moeizaam. Elke dag was ze iets meer moe dan de vorige. Zo zat ze in een hoekje en had het gevoel dat ze langzaam dood ging. Mensen die haar kenden kwamen langs en probeerden haar moed in te spreken. Sommigen namen iets te eten mee. Ze maakte afspraken met de huisdokter. Als ze er vroeg moest zijn overviel haar een enorme wanhoop. In de wachtkamer pakte ze de Donald Duck. Na een halve pagina las ze alles nog een keer. Het drong niet tot haar door. De dokter, een jonge vrouw, leek op de caissière bij AH. De caissière liep voor haar uit naar de spreekkamer, en ze strompelde mee, ze mocht tegenover haar gaan zitten Wat is er vroeg de dokter. Ik ben zo moe zei ze. Ze kreeg een formulier om bloed te prikken en haar bloeddruk werd gemeten. Misschien heb je tekort aan ijzer. Komt u nog wel buiten vroeg zij. Ze was te moe om te zeggen dat de dokter haar tutoyeren mocht. Nee, antwoordde ze. Dat moet anders zei de dokter. Vroeger opstaan zou al helpen. En kleine wandelingetjes maken. Nu kwam ze niet meer uit haar woorden. Naar de wc gaan leek al te ver. Er werd vitamine B12 geprikt en ze voelde zich een halve dag beter. Een ietsje. Daarna werd ze naar een specialist gestuurd. Die wist het ook niet. Ze moest een vragenlijst invullen. Ze kon de fut niet opbrengen en dus deed de specialist het. Bij de psycholoog idem dito. Haar vriend kwam langs. Hij maakte thee en streek over haar armen, haar gezicht. Het deed pijn, maar ze lachte en zei dat ze het lief vond. Maar ze bleef moe. Niemand leek het op te merken. Ze denken dat ik me aanstel, dacht ze. Naar de dokter gaan leidde tot niets, naar het ziekenhuis gaan idem. Ze namen haar een dag ter observatie. Misschien was het haar schildklier. Iemand in de wachtkamer suggereerde het. Ze vroeg het aan de dokter en ze werd opnieuw getest. Misschien was het kwikvergiftiging. Ze kreeg tabletten mee. Na drie weken voelde ze zich iets beter Pas een half jaar later was de dosering goed genoeg. Maar de moeheid bleef. Er kwam pijn bij. Het is Fybromyalgie werd er gezegd. Haar vriend was al drie keer langs geweest en ze hadden samen een paar borrels gedronken. hij had geprobeerd te vrijen maar het lukte niet. Niemand leek te voelen wat zij voelde. En elke keer dat ze in het ziekenhuis was geweest had ze een nieuw medicijn gekregen, en een nieuw advies. Ze wandelde in de regen naar AH. Ze ging op een bankje zitten tot ze doornat was. Daarna stond ze op en besloot terug te gaan. Boodschappen doen zat er niet in. Er was nog brood in de vriezer. Ze had op de computer naar oorzaken van haar symptomen gezocht en de computer had haar links gestuurd. Elke dag las ze over nieuwe mogelijkheden. Haar spieren deden ook al pijn. De buurvrouw zocht ruzie omdat ze niets aan haar tuin deed. Ze liep bovendien in vuile kleren, had ze haar ook toegevoegd, vlak voordat de deur werd dichtgegooid.. Haar dochter dacht dat het psychisch was. Toch was het er twee jaar geleden nog niet. Haar vriend had iemand ontmoet die van kanker genezen was, die was ook al zo moe. Ze voelde zich onbegrepen, maar er waren ook goede dagen bij. Gisteren nog had ze op het balkon in de zon gezeten. Ze had de planten water gegeven en een broodmachine gekocht. Misschien zou glutenvrij eten helpen. Het zou allemaal door het eten kunnen komen. Ze had al een maand niet meer gelachen. Waarom zou ze ook. Ze zou liever dood zijn, zei ze uit kwaadheid…. In 1990 was ze in het antiquariaat in Schiedam geweest. Wat een leuke meid, dacht Nicolaas, en dan ook nog de dochter van een beroemd schrijver. Ze kocht vertalingen van het werk van haar vader in het Hongaars en Russisch. Ze zocht het tweede deel van Winnieh de Poeh. Hij noteerde "het huis in het Poeh-hoekje" en belde haar op toen hij het vond. Hij rekende 40 gulden omdat het een oude uitgave was. Ze kwam op de fiets vanuit Delft en rekende zonder blikken of blozen het veel te hoge bedrag af. Nicolaas had nog artikelen van haar vader gevonden in oude tijdschriften. De tweede keer had ze Bram bij zich, haar vriend. Ze pasten niet bij elkaar, vond Nicolaas. Bram was vriendelijk en aardig. Hij was de hele tijd alles met haar eens. Tien jaar later toen het antiquariaat van Nicolaas naar de Charloisse Kerksingel was verhuisd belde ze op. Haar vader was overleden. Ze vroeg of Nicolaas belangstelling voor zijn boeken had. Het was een vakantiehuis vol. Nicolaas die geen rooie cent had en een deel van de huur betaalde uit de opbrengst van een krantenwijk wist zich geen raad, en deed alsof het hem niet interesseerde. Jaren later, toen hij een winkel in Delft had, biechtte hij de ware reden op. Een Groninger antiquaar was er vandoor gegaan met een vrachtwagen vol eerste drukken van schrijvers waar Nicolaas nog nooit van gehoord had. Tussendoor kwam een invalvriend ‘m nog even vertellen dat hij had moeten toehappen. De zaak in Charlois liep van geen kant en zij vertelde hem tien jaar te laat dat hij alles voor niks had mogen hebben. Ook zijn vrouw zat toen thuis met een groeiende moeheid en tientallen klachten die daar (achteraf) bij leken te horen. Fybromyalgie, PDS, en meer. Milja ontmoette hij weer bij een vriendin die hem een 48 delige Vestdijkset voor enkele tientjes verkocht. Het was moeilijke handel, zei Nicolaas. De meeste titels hadden nog onlangs bij de Slegte gelegen. Het was waar en hij kon niets beters verzinnen. In Delft fietste ze regelmatig langs het antiquariaat in de Choorstraat. Ze zwaaide naar naar links en naar rechts en kwam bij Nicolaas voor een praatje. Ze was met de zoon van een beroemd geschiedschrijver getrouwd geweest en weer gescheiden, vertelde ze. Ze kon niet tegen diens betweterigheid, bezorgdheid, pietepeuterigheid. Nu had ze een vriend uit het oosten des lands. Hij kwam bij Nicolaas langs met een achterbank vol boeken. Nicolaas mocht ze zo hebben. Ik heb geld zat, zei Hans. Hij kocht een paar duurdere boeken. Twee jaar voor haar dood vertelde hij van haar ziekte. Moe, moe moe. Pijn van moeheid. Ze was soms zo moe dat ze zich geen raad meer wist. Pijn van het ontbreken van energie. Een uitdovend vuur. Ondertussen klaagden de buren over een boom die met zijn takken over de schutting stak. Zij was te moe om zelfs maar antwoord te geven. Die rotlui, dacht ze. Kort daarna kwam iemand Nicolaas wat eerste drukken van haar vader brengen. Op de verhuisdozen stond met viltstift ´Nicolaas´ geschreven. Nicolaas zag de moeheid aan het handschrift af. Hans had haar meegenomen naar zijn landgoed. Ze had er een tijd verbleven, maar haar ziekte was er niet beter op geworden. Ze fietste nu al jaren niet meer langs. Een half jaar voor haar dood belde ze Nicolaas op. Of hij haar boeken kwam halen. Hij mocht uitzoeken wat hij wilde hebben. De rest ging naar de kringloop. Nicolaas ging er heen en zag haar zitten. Hartelijk maar uitgeteld wees ze met trage gebaren de kasten aan die hij leeg mocht halen. Zijn auto stond voor de deur en was na enkele uren afgeladen vol. Ja, vertelde ze, ze zou blij zijn als ze van de buren af was. Die stonden voor het raam toen Nicolaas met de boeken naar zijn wagen liep. Ze spraken hem aan. O, o, o, wat waren ze aardig. Misschien kon hij nog een goed woordje bij die vreemde mevrouw doen, die maar niet met hen wilde praten. Als het probleem van de overhangende takken maar opgelost werd. De buurvrouw had al jaren niets meer aan haar tuin gedaan, zeiden ze. Nicolaas wist het. Milja was geen doorsnee. Milja hield van alles dat leefde. Haar tuin was een paradijsje van planten en bloempjes geweest, iets dat de buren over het hoofd zagen. Bijen hielden ook van haar planten, zei ze. Alleen de laatste jaren was ze helaas te moe geweest. Met een moe gebaar reageerde ze op de zinnen die Nicolaas aan haar buren weidde. Daarna zei ze gedag. Nee, ze kon helaas niet meelopen. Een maand later kwam Hans vertellen dat ze overleden was. Mensen die aan ME-CVS lijden hoor of zie je nauwelijks. Ze komen niet in het nieuws. Ze zijn soms boos op de regering die weigert de ziekte te erkennen. Ondanks het advies van de adviesraad. Niemand luistert echt naar ze. Gelukkig zijn er artsen die ook aan ME/CVS lijden. Of familieleden hebben die er aan lijden. De regering houdt het vooreerst op psycho-somatisch. Dat scheelt weer een hoop geld. Peter J. Seij.

doesjka donker

beste familie, Mijn vader, Piet Donker, Bob Spoelstra en Cas Oorthuys waren collega’s in Amsterdam. Daar werd ik in 1945 geboren en vernoemd naar Doesjka uit de bruiloft der zeven zigeuners. Gezien het huwelijk van mijn ouders heb ik mij lang afgevraagd wie van de twee mijn naam gekozen heeft: mijn moeder omdat ze als Doesjka had willen zijn, of mijn vader omdat hij graag het begrip van mijn moeder had willen hebben. Helaas heb ik deze vraag niet aan hen gesteld toen zij nog leefden. Mijn hele leven moet ik mijn naam spellen en uitleggen waar hij vandaan komt. Ik ben blij met de alliteratie van mijn naam. Ik ben ook besmet met schrijven, mijn ouders waren beide journalist. Het artikel van Louël de Jong bracht het allemaal weer even boven. Ik zal ook eens naar Hoenderloo gaan om het museum te bezoeken. Vriendelijke groet, doesjka donker

GP

nadat ik het geluk had je vader ( na soortgelijke avonturen op de Balkan) in zijn laatste jaren te mogen leren kennen, zo ook jou. Weten kon ik niet dat het contact kort was / werd. Maar wel zeer mooi en prachtig. Heb genoten ! Schrok van het nieuws 12 jaar geleden...maar denk nog vaak aan je en de foto de je me toestuurde ! Denk aan de text van een lied "Only love can make it rain... The way the beach is kissed by the sea! " Wens alle Spoelstras het beste toe ; sve najbolje ☼☼☼